Miód, jego pochodne oraz produkty ziołomiodowe. Oprócz podstawowych gatunków miodu, jakie możemy napotkać w naszym regionie, co oczywiście ściśle uwarunkowane jest od występującej tu roślinności, znajdziecie u nas Państwo również takie produkty jak miód czekoladowy, będący połączeniem miodu z kakao, następnie miodu z dodatkiem cynamonu i wanilii jak też i miodu z imbirem, będących przysmakiem nie tylko dzieci. Ukazując Państwu szereg naszych produktów, nie sposób zapomieć o occie jabłkowym na miodzie. Zaledwie kilka łyżek w połączeniu z oliwą i przyprawami, potrafi wzbogacić smak wielu potraw oraz podnieść ich walory zdrowotne. Cały proces produkcyjny przebiega w zupełnie naturalnych warunkach i na żadnym etapie nie podlega ingerencji dodatkowych składników chemicznych. Bardzo istotne jest samoczynne zakończenie etapu fermentacji tlenowej (w zakładach przemysłowych dodawane są środki chemiczne zabijające bakterie fermentacji w celu skrócenia czasu produkcyjnego). Większość artykułów spożywczych oraz kosmetyków dostępnych na półkach supermarketów jest bardzo niskiej jakości i z pewnością nie służy naszemu zdrowiu. Produktom można się tez przyglądać z etycznego punktu widzenia - skąd pochodzą, jak to się dzieje, że są tak tanie, czy przy okazji niszczy się środowisko naturalne, itd itd. * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * Wartościowe składniki miodu to przede wszystkim cukry proste - łatwo przyswajalne przez organizm, kwasy organiczne, mikroelementy i enzymy. O kolorze miodu decydują barwniki roślinne oraz składniki mineralne, takie jak żelazo, fosfor, magnez. Miód ma walory odżywcze i lecznicze. Jest łatwo przyswajalny przez organizm. Enzymy nadają temu produktowi cechy leku - aktywują reakcje biochemiczne w organizmie, wiążą toksyny. Żelazo zawarte w miodzie jest prawie całkowicie przyswajalne przez organizm człowieka. Zawartość inhibiny i rutyny sprawia, że ma on wyraźne działanie bakteriobójcze. Warto pamiętać, że stałe spożywanie miodu przez dzieci przyczynia się do szybkiego przyrostu ciała, wzmożonego rozwoju umysłowego i zwiększonej odporności na choroby. U osób dorosłych wyczerpanych pracą, miód powoduje szybką regenerację organizmu. Jest jedynym w swoim rodzaju środkiem odżywczym dla serca, a także lekiem przy niedomaganiach tego organu. Warto pamiętać, że krystalizacja to nie wada. Im więcej glukozy jest w miodzie, tym proces ten następuje szybciej (np. miód rzepakowy), im więcej fruktozy, tym dłużej miód pozostaje w stanie płynnym (np. miód akacjowy). Czy wiesz, że: W celu wyprodukowania 1 kg miodu pszczoły muszą zebrać nektar z około 1,3 miliona kwiatów rzepaku, albo z 800 tysięcy kwiatów akacji, lub z 8 milionów kwiatów gryki. * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * PIERZGA: Ze wszystkich produktów pasiecznych, pierzga jest tym, który wymaga zdecydowanie większego upowszechnienia. Dla wielu osób słowo pierzga jest zupełnie nieznane. Pyłek kwiatowy, przyniesiony przez pszczołę do ula, złożony w komórkach, wymieszany razem z miodem i wzbogacony wydzieliną gruczołów a następnie po zawieczkowaniu poddany fermentacji beztlenowej, nazywany jest pierzgą pszczelą. Jak widać, pierzga powstaje jako cenny produkt pod wplywem złożonych działan, tak wyjątkowych owadów na świecie, jakimi są pszczoły. Pyłki kwiatowe charakteryzuje jedna szczególna cecha, otóż posiadają bardo twardą i trwałą skorupę, która chroni ich zawartość nawet przez miliony lat. Między innymi z tego powodu nie polecamy spożywania bezpośrednio pyłku kwiatowego, ale wlaśnie pierzgi. Pszczoły robią to w jakże prosty ale zarazem skuteczny sposób: zwilżają go miodem i swoimi enzymami, co powoduje pęcznienie a następnie pęknięcie jego skorupki, co w dalszym etapie prowadzi do uwolnienia się jego całej zawartości wnętrza, żródła życia, bogactwa mikroelementów. Ze względu na owo wyjątkowo wysokie bogactwo mikroelementów, doliczono się ich już ok. 500, pierzga bardzo często nazywana jest tablicą Mendelejewa. Spośród wszystkich produktów pasiecznych, pierzga odznacza się najwyższymi walorami odżywczymi oraz najszerszym spektrum działania na nasz organizm. Można z całą odpowiedzialnością pokusić się o stwierdzenie, iż stanowi ona najcenniejszy produkt jaki występuje na ziemi. Pierzga jest kompozycją cech, wynikających z własności miodu oraz pyłku kwiatowego. Tak więc podstawowymi mechanizmami zabezpieczającymi miód a dalej pierzgę przed rozwojem drobnoustrojów są czynniki fizykochemiczne. Należy tu wymienić wysokie ciśnienie osmotyczne, spowodowane dużym stężeniem cukrów (średnio 77%), oraz kwaśny odczyn środowiska, wywołany obecnością kwasów organicznych (średnie pH = 4,1). W tych warunkach rozwój bakterii i drożdży osmofilnych jest całkowicie zahamowany. Właściwości przeciwutleniające wraz z antybiotycznym oraz regeneracyjnym w stosunku do tkanek działaniem, wykorzystywane są w leczeniu wielu ran i schorzeń w dzisiejszej medycynie, podobnie jak to miało miejsce tysiące lat temu. Pierzga spożywana regularnie usuwa z organizmu substancje trujące, metale ciężkie i neutralizuje takie używki jak kawa tytoń i alkohol. Dowiedziono także że spowalnia procesy miażdżycowe naczyń układu krwionośnego. Powoduje ich poszerzanie, odżywia serce, łagodzi bóle dusznicowe, bardzo polecana jest przy miażdżycy. Ze względu na swe właściwości energetyczne wchodzi w skład diety dla sportowców, alpinistów, lotników, ludzi potrzebujących dużo sił ,wykonujących ciężki wysiłek fizyczny oraz przede wszystkim dzieci, które ze względu na ich szybki rozwój, odznaczają się wzmożonym zapotrzebowaniem na te substancje. Warto wiedzieć, że kwiatowego pod względem zawartości białka, to równowartość białka jaka jest zawarta w 1kg. cielęciny lub ośmiu jaj kurzych. Białko to, jako że jest pochodzenia roślinnego a nie zwierzęcego, nie wywołuje objawów jego przedawkowania w postaci uczulenia. Znacznie więcej informacji odnośnie wpływu pierzgi na nasz organizm znajdą Państwo w dziale Wiedza - pyłek kwiatowy Coraz częściej spotykamy się z opiniami naszych klientów mówiącymi: ...odkąd zaczęliśmy regularnie podawać pierzgę naszym dzieciom - przestały chorować... Oczywiście nie wszyscy jesteśmy przekonani do pozafarmakologicznej formy zapobiegania a nie leczenia powstalych już chorób. Jednakże stopień świadomości oraz wiedzy odnośnie leczniczych działań produktów pasiecznych powinien być stale podnoszony i zdecydowanie upowszechniany. O wyjątkowo zdrowych własnościach produktów pasiecznych, bardzo dobrze wiedzą kraje Europy Zachodniej jak i Ameryki Północnej, gdzie średnie, roczne spożycie miodu na osobę, kilkakrotnie przewyższa zużycie w Polsce. Trzeba przy tym zauważyć, że kraje te odnotowują nieporównywalnie wyższą odporność na szereg chorób w stosunku do mieszkańców naszego kraju. Znacznie częściej sięgamy po leki farmakologiczne w przypadku rozwinięcia się już choroby, aniżeli profilaktycznego przyjmowania produktów pszczelich o wielostronnym działaniu z pominięciem szkodliwego wpływu na nasz organizm. Stosowanie pierzgi: Nie powinno się przyjmować pierzgi w postaci bezpośredniej. Njlepszym sposobem jest uprzednie rozpuszczenie płaskiej łyżeczki od herbaty w około pół szklanki przegotowanej letniej wody. Roztwór taki należy przygotować już wieczorem a wypijać dopiero następnego dnia zaraz po przebudzeniu. W przypadku chęci zwiększenia dawki, roztwór taki można wypijać również na noc, ale po uprzednim przygotowaniu go w ten sam sposób już z rana. Kilkugodzinne roztworzenie pierzgi we wodzie ma na celu szersze uwolnienie zawartych w niej enzymów. PYŁEK KWIATOWY: Ze względu na formę w jakiej można go nabyć oraz zawdzięczając zwierzętom które go pozyskują, często nazywany jest również pyłkiem pszczelim. Pyłek kwiatowy to produkt roślin, jest kapsułką życia szukającą drugiej połowy. Pyłek kwiatowy to męskie komórki rozrodcze produkowane przez kwiaty. Do wydania przez roślinę owoców, nasion konieczne jest dostanie się pyłku z pylników na znamię słupka, następnie zapłodnienie i rozwój zarodka nowej rośliny. Aby zwiększyć szansę na zapłodnienie, rośliny produkują pyłek w bardzo dużych ilościach. Dla pszczół jak i dla nas ludzi stanowi on doskonałe źródło witamin, mikroelementów, biopierwiastków, a przede wszystkim białka i enzymów. Stanowi doskonałą skarbnicę potrzebnych każdemu składników. Pyłek kwiatowy zmniejsza skutki wyczerpania, stresu i wzmożonego wysiłku fizycznego. Wspomaga leczenie białaczki, anemii i chorób przewodu pokarmowego. Oczyszcza wątrobę, łagodzi bóle menstruacyjne i jest stosowany w leczeniu przerostu gruczołu krokowego. Z powodzeniem zastępuje syntetyczne odżywki stosowane przez sportowców, nie powodując przy tym skutków ubocznych. Znacznie więcej informacji na temat własności oraz działania pyłku kwiatowego znajdą Państwo w dziale: Wiedza - pyłek kwiatowy WIELOKWIATOWY Z PROPOLISEM: Stanowi dużą grupę miodów pochodzących z różnych kwiatów, krzewów i drzew, zarówno uprawenych jak też i dziko rosnących. Zbierany z różnych lokalizacji jak i o innej porze roku, bardzo często miewa odmienny kolor, walory smakowe jak i odżywcze. Wspólnym mianownikiem łączącym te miody, jest ich łagodny oraz bardzo słodki smak. Stanowi najbardziej ulubiony rodzaj miodu dla dzieci. W wielu krajach nazywany jest nie jak u nas wielokwiatowym, lecz miodem tysiąca kwiatów. Jak każdy rodzaj miodu, tak też i wielokwiatowy, zawiera w sobie niewielkie ilości pyłków kwiatowych. Jednakże fakt iż powstaje on z mieszaniny ogromnej ilości roślin, powoduje że zawiera w sobie wyjątkowo bogatą mieszaninę pyłków kwiatowych. Ich obecnosć w miodzie stanowi swoistego rodzaju szczepionkę dla osób cierpiących na objawy alergii wiosennego pylenia. Dlatego też możliwie regularne, w nawet niewielkich ilościach, spożywanie miodu wielokwiatowego, przyczynia się do podniesienia odporności na wiosenną alergię. Z kolei dodatek do miodu wielokwiatowego propolisu, inaczej zwanego również kitem pszczelim, czyni z niego substancję nie tyko o działaniu przeciwalergicznym, ale przede wszystkim antybakteryjnym. Dlatego też zalecany jest szczególnie osobom cierpiącym na nawracające się infekcje w obszarze górnych dróg oddechowych. UWAGA! - Zdarzają się osoby, które wykazują uczulenie na niektóre produkty pszczele, szczególnie propolis. Należy o tym pamiętać wykorzystując tę metodę terapii. LIPOWO-AKACJOWY: Jak sama nazwa wskazuje, stanowi mieszaninę akacjowego jak i lipowego. Otrzymywany jest w przypadku, gdy pomiędzy kwitnieniem akacji jak i lipy wystąpi wyjątkowo niewielki odstęp czasu. W przypadku bardzo ciepłej wiosny, odstęp ten bywa znacznie skrócony, co utrudnienia otzymanie obydwu gatunków miodu z osobna. Zatem własności miodu lipowo-akacjowego, stanowią sumę składników występujących w każdym z osobna. W składzie miodu lipowego stwierdzono obecność takich związków jak: olejeki eteryczne, flawonoidy (hesperetyna, hesperydyna, rutyna, izokwercytryna i tiliarozyd), glikozyd tiliacyna, związek triterpenowy tarakserol, garbniki, związki gpryczowe, saponiny. Potwierdzono także występowanie kwasów organicznych, między innymi kwasu kumarowego, chlorogenowego, kawowego. Miód lipowy jest ponadto bogaty w enzymy. Od wieków miód lipowy, uznawany jest jako jeden z najcenniejszych gatunków miodu tak pod względem smakowym jak i weielostronnych właściwości leczniczych. Spośród wielu gatunków miodu, miód lipowy odznacza się wysoką aktywnością antybiotyczną. Stwierdzono szczególnie silne działanie na bakterie Gram-dodatnie (gronkowce, paciorkowce), Gram-ujemne (Klebsiella pneumoniae, Escherichia coli) oraz grzyby drożdżoidalne chorobotwórcze dla człowieka. Miód lipowy uważany jest powszechnie za najlepszy środek przy przeziębieniu, grypie, w chorobach przebiegających z wysoką temperaturą, schorzeniach dróg oddechowych oraz zapaleniu zatok. Dzięki dużej zawartości olejków eterycznych niszczy drobnoustroje występujące na błonach śluzowych dróg oddechowych, zwłaszcza nosa i gardła. W stanach przeziębienia wywiera ponadto działanie napotne, przeciwgorączkowe, przeciwskurczowe, przeciwkaszlowe i wykrztuśne. Miód lipowy polecany jest także w chorobach serca i układu krążenia. Działa łagodnie moczopędnie, skutecznie likwidując obrzęki oraz nieznacznie obniża ciśnienie tętnicze krwi. Nie sposób zapomnieć o jeszcze jednej szczególnej własności miodu lipowego, jaką jest wyjątkowa skuteczność w schorzeniach układu nerwowego, między innymi w nerwicach, nadmiernym podnieceniu nerwowym, stresie i bezsenności. Miód akacjowy, podobnie jak kwiaty akacji, zawiera flawonoidy (robininę i akacetynę), olejek eteryczny, w skład którego wchodzą linalol, far-nezol, piperonal (zwany też heliotropiną), kwas syryngowy i śluzy. Typowa dla miodu akacjowego jest bardzo niska zawartość związków mineralnych. Miód akacjowy odznacza się niską aktywnością antybiotyczną. Miód akacjowy ma walory charakterystyczne dla miodów jasnych wiosennych. Jako produkt szczególnie bogaty w cukry proste, łatwo i szybko przyswajalne przez organizm, jest przede wszystkim cenną odżywką regeneracyjną w stanach zmęczenia fizycznego i umysłowego. Ze względu na delikatny smak i aromat oraz odpowiednią konsystencję jest popularnym środkiem słodzącym do wielu potraw, napojów, a zwłaszcza do deserów. Jest szczególnie lubiany przez dzieci, dlatego poleca się go w miejsce cukru do słodzenia posiłków przeznaczonych zarówno dla dzieci starszych jak i niemowląt. Miód akacjowy należy do miodów bogatych we fruktozę, zwaną cukrem owocowym, stąd jego przydatność dla chorych z lekkimi (nie insulinowymi) postaciami cukrzycy. Osobom tym poleca się eliminowanie z diety cukru buraczanego, czyli sacharozy, i zastępowanie go miodem. W schorzeniach przewodu pokarmowego takich, jak: zaburzenia trawienne, stany skurczowe i zapalne żołądka i jelit, nadmierne wydzielanie soku żołądkowego itp., wskazane jest stosowanie miodu akacjowego. Ponadto ma zastosowanie pomocnicze w leczeniu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, gdzie przyspiesza odnowę błony śluzowej, zwiększając wydzielanie śluzu i polepszając ziarninowanie, a także poprawiając motorykę tych narządów. Również przy kaszlu zaleca się przyjmowanie dużych ilości miodu akacjowego. Liczne doniesienia wskazują na uspokajające i ogólnie wzmacniające właściwości miodu akacjowego. Stąd poleca się go przy bezsenności, a także w celu złagodzenia objawów zmęczenia, znużenia i wyczerpania organizmu. Podobnie, jak inne odmiany miodu, można go stosować w chorobach skóry. Przykładanie miodu akacjowego na rany powoduje ustępowanie zakażenia wywołanego przez ropotwórcze drobnoustroje tlenowe (gronkowce, paciorkowce) i beztlenowe (laseczki zgorzeli gazowej). RZEPAKOWY: Pochodzi z kwiatów rzepaku (Brassica napus var. oleifera), rośliny uprawianej głównie do celow produkcji olejów oraz pasz. W postaci płynnej jest lekko słomkowy lub jasnożółty z zielonkawym podbarwieniem. Bardzo szybko ulega krystalizacji, przyjmując mazistą, smalcowatą, konsystencję oraz biało-kremową barwę. W postaci skrystalizowanej, ze względu na wysoką twardość, jest stosunkowo niewygodny w spożywaniu - problemy z rozsmarowaniem. W związku z tym bardzo często poddaje się go procesowi kremowania. Więcej informacji na temat kremowania miodu znajdziecie Państwo w dziale: Wiedza - miód. Jego zapach przypomina woń kwiatów rzepaku, może być duszący, a przez innych odbierany jako wysoce indywidualny. Obróbka cieplna minimalizuje jego zapach. Miód ten ma specyficzny smak. Jest łagodny, ale mdły, z nutą goryczki. Zbierany jest głównie na przełomie maja i czerwca. Trzeba go przechowywać w szczelnie zamkniętych szklanych naczyniach, gdyż bardzo chłonie wilgoć, co dalej doprowadza do jego fermentacji. Ze względu na dużą zawartość glukozy i innych cukrów prostych, miód rzepakowy poleca się w stanach ogólnego wyczerpania organizmu. Stanowi dobrą „odżywkę regeneracyjną”. Wskazany jest przy długotrwałej pracy fizycznej i umysłowej. Wzmacnia serce i siłę jego skurczu. Powoduje rozszerzenie naczyń wieńcowych serca, co sprzyja lepszemu dotlenieniu i odżywieniu oraz zapobiega miażdżycy. Obniża i normalizuje ciśnienie tętnicze krwi, pomaga w uzupełnieniu niedoboru potasu, normującego pracę serca. Miód rzepakowy polecany jest również na schorzenia różnych organów wewnętrznych, między innymi trzustki, nerek i wątroby. Pomaga wątrobie w odtruwaniu organizmu oraz w przemianie tłuszczów. Usprawnia pracę pęcherzyka żółciowego. LEŚNA MALINA: Pochodzi z kwiatów maliny leśnej (Rubus idaeus), względnie szybko ulega krystalizacji, po skrystalizowaniu jaśnieje. Zapach miodu miły przypomina zapach kwiatów malin. Wszystkie odmiany malin są bardzo atrakcyjne dla pszczół. Dostarczają im obfitego pożytku nektarowego i pyłkowego z dużą koncentracją cukru w nektarze. Kwiaty malin są bardzo intensywnie oblatywane przez pszczoły. Miód malinowy działa rozgrzewająco oraz wyjątkowo napotnie jak i przeciwgorączkowo, co wynika z ponadprzeciętnej zawartości kwasów organicznych, w tym głównie salicylowego. Ponadto zawiera dużą ilości pektyn i witamin oraz sporo mikroelementów. Własność ta szczególnie wykorzystywana jest wspomagająco przy leczeniu przeziębienia. Należy zauważyć, iż kwas salicylowy zawarty w miodzie malinowym nie powoduje podrażnienia żołądka, tak jak to robi jego syntetyczna postać. Zawarte w tym miodzie kwasy tłuszczowe i betacytosteryny sprawiają, że polecany jest jako środek przeciwmiażdżycowy. Stosowany jest również w schorzeniach górnych dróg oddechowych i nieżycie żołądka. Wzmacnia układ odpornościowy, odżywia i regeneruje organizm, wspomaga pracę serca. Ze względu na delikatność i łagodność może być szczególnie polecany dla dzieci. Doskonale nadaje się do sporządzania napojów orzeźwiających oraz słodzenia. GRYCZANY: Pochodzi z kwiatów gryki (Fagopyrum esculentum Moench), rośliny z rodziny rdestowatych, kwitnącej w okresie lipca oraz sierpnia. Miód gryczany, w związku ze swoim specyficznym zapachem oraz smakiem, należy do grupy najłatwiej rozpoznawalnych miodów na świecie. W stanie płynnym ma kolor ciemno-brązowy, posiadając bardzo silny aromat kwiatów gryki. Krystalizując jaśnieje, tworząc większe kryształki z tendencją do ich opadania na dno. Często ulega rozwarstwieniu, w górnej jego części tworząc cienką płynną warstwę - efekt ten nie ma nic wspólnego z jakością miodu. Szczególnie ostry smak, czyni go mało lubianym przez dzieci. Swoistego rodzaju wyjątkowość miodu gryczanego nie ogranicza się jedynie do właściwości organoleptycznych. Miód gryczany zaliczany jest do grupy najbardziej wartościowych. Wysoka zawartość substancji lotnych, pochodnych olejków eterycznych, duża ilość soli mineralnych oraz inhibin, rutyny, enzymów, hormonów i wielu innych substancji, czyni go wyjątkowym pod względem odżywczym jak i leczniczym. Na szczególną uwagę zasługuje rutyna, unikalna substancja odpowiedzialna za oczyszczanie i uszczelnianie włoskowatych naczyń krwionośnych, czyniąc je bardziej elastycznymi i wytrzymałymi. Szczególnie zalecany jest osobom w starszym wieku, których naczynia krwionośne jak i serce ulegają stopniowemu upośledzeniu. Również medycyna poleca go osobom tak z wrodzonymi jak i nabytymi chorobami serca oraz układu krążenia. Rutyna zawarta w miodzie gryczanym, hamuje powstawanie tych zmian a nawet powodując ich uwstecznienie. Wysoka zawartość soli mineralnych takich pierwiastków jak: żelazo, magnez, fosfor, potas, mangan, bór, sód, miedź, cynk, wanad, krzem oraz substancji odpornościowych (inhibiny), czyni go szczególnie cennym dla osób cierpiących na anemię jak i obniżenie odporności ukladu immunologicznego. NAWŁOCIOWY: Pochodzi z kwiatów rośliny nawłoci, potocznie zwanej mimozą (Solidago virga aurea L.), byliny kłączastej, występującej w zaroślach, lubiącej suche lasy sosnowe i mieszane oraz wrzosowiska i przydroża. Miód nawłociowy ma jasno żółtą barwę, wydaje się być bardzo słodki a zarazem gorzkawy, z najbardziej wyczuwalnym spośrod wszystkich miodów kwaśnym smakiem. Po skrystalizowaniu niemalże biały o kremistej konsystencji. Miod nawłociowy jest stosunkowo mało popularną odmianą miodu, co wynika raczej ze zbyt niskiego poziomu wiedzy na temat jego leczniczych własności. Miod nawłociowy zawiera flawonoidy (głównie rutynę i kwercetynę), saponiny triterpenowe, olejek eteryczny z seskwiterpenami, substancje śluzowe, garbniki, kwasy ograniczne. Rutyna uszczelnia naczynia krwionośne, kwercetyna natomiast ma właściwości przeciwzakrzepowe i przeciwzapalne. Stany zapalne łagodzą również seskwiterpeny, garbniki i substancje śluzowe. Moczopędne działanie nawłoci warunkują flawonoidy i saponiny, które wraz z garbnikami decydują o jego przeciwbakteryjnych właściwościach. Szczególnymi wskazaniami do stosowania miodu nawłociowego są stany zapalne pęcherza i dróg moczowych, wywołanych bakteriami odpornymi na antybiotyki, kamica moczowa, skaza moczanowa, choroby reumatyczne. Łagodnie obniża ciśnienie krwi, a także ogranicza nadmierną fermentację jelitową oraz zmniejsza niewielkie krwawienia przewodu pokarmowego. Wykazuje własności przeciwkrwotocznie, zapobiegając nadmiernej łamliwości naczyń włosowatych. Nawłoć jest zalecana jako środek odtruwający, a więc wspomagający usuwanie szkodliwych produktów przemiany materii. MIÓD ZE SPADZI IGLASTEJ: Miód spadziowy ze spadzi iglastej to jeden z najbardziej wartościowych gatunków miodu. Wyróżnia go bogaty skład i niezwykłe właściwości prozdrowotne. Miód ze spadzi iglastej powstaje zazwyczaj z drzew jodły jak i świerka. Jest on tak charakterystyczny w swoim rodzaju, że potrafimy wyczuć smak oraz zapach żywicy i igliwia. W stosunku do miodów nektarowych, wyróżnia go nieporównywalnie wysoka zawartosć łatwo przyswajalnych biopierwiastków takich jak potas, wapń, sód, fosfor, magnez i mangan. Zazwyczaj zawiera dwukrotnie więcej glukozy niż fruktozy. Jako w jedynym rodzaju miodu, znajdziemy srebro, cynę, molibden i wanad. W porównaniu z miodami nektarowymi ma dwukrotnie więcej białek, aminokwasów i enzymów, a także występują w nim witaminy A, B2, B6, C, PP i K. Ppochodzący ze spadzi jodłowej gwajakol, nadaje mu właściwości przeciwbakteryjne i wykrztuśne. Miód ze spadzi iglastej zawiera glukozę, sacharozę, galaktozę, białka oraz rozliczne aminokwasy (np. kwas glutaminowy, glicynę lub serynę). Zawiera także tlenki potasu, wapń, sód, magnez, żelazo oraz witamina B. Miód spadziowy pomimo tak licznych biotycznie substancji, zaliczany jest jako najcięższy rodzaj miodu pod kątem strawności. Dlatewgo też nie powinien znajdować się w diecie dzieci które nie ukończyły jeszcze szóstego roku zycia. Miód spadziowy ze spadzi iglastej najbardziej ceniony jest za działanie przeciwzapalne, wykrztuśne jak i łagodzące uporczywy kaszel. Szczególnie zalecany w walce z przeziębieniem, stanami zapalnymi górnych dróg oddechowych jak też i zapaleniu płuc. MIÓD ZE SPADZI LIŚCIASTEJ: Miód spadziowy ze spadzi liściastej jest niemalże tak wartościowy jak spadź iglasta. Pochodzi głównie ze spadzi takich drzew jak topola, brzoza czy lipa. Żywiczny posmak tego miodu jest jednak znacznie mniej wyrazisty w stosunku do pochodzącego od drzew iglastych. W odróżnieniu od bardzo ciemnego miodu ze spadzi iglastej, spadź liściasta zazwyczaj przybiera herbaciane zabarwienie przechodzące czasem do lekko brązowego. Zawiera takie biopierwiastki jak potas, wapń, sód, fosfor, magnez i mangan, które występują w znaczących ilościach w odróżnieniu do miodów nektarowych. Zakres działania jest zbliżony do miodu ze spadzi iglastej. Ponadto znajduje zastosowanie w leczeniu stawów, układu moczowego, chorób dróg żółciowych, wątroby jak i jelit. Spośród wielu właściwości prozdrowotnych, na szczególne wyróznienie zasługuje działanie antybiotycze. Warto spożywać go w profilaktyce wielu chorób, zarówno jesiennych przeziębień, jak i chorób serca czy układu krążenia. Miód ze spadzi liściastej zalecany jest również w przypadku problemów z przewodem pokarmowym w tym z takimi dolegliwościami jak zgaga. Należy zwrócić uwagę, ze miod pochodzący ze spadzi drzew liściastych charakteryzuje się nieco lżejszą formułą cukrów, przez co może być podawany również i dzieciom, które nie ukończyły jeszcze szóstego roku zycia. MIÓD WRZOSOWY: Ze względu na niepowtarzalny smak, wyjątkowo bogatą zawartość enzymów i aminokwasów przy nader trudnych warunkach pozyskania, bardzo często nazywany jest również królem miodów. Swój niezwykły smak i zapach, zawdzięcza olejkom eterycznym oraz ponad stu innym substancjom pochodzącym z nektaru. Świeży miód wrzosowy ma ciemny, rubinowy kolor i bardzo szybko przybiera galaretowatą postać. Pod wpływem zachodzącej z czasem krystalizacji, staje się znacznie jaśniejszy. Miód wrzosowy zawiera w swoim składzie łatwo przyswajalne przez nasz organizm biopierwiastki, neurohormony oraz hormony wzrostu. Posiada silne właściwości antyseptyczne, bakteriobójcze i moczopędne, Szczególnie zalecany jest w chorobach nerek i dolegliwościach ze strony układu moczowego. Ponadto ceniony jest w leczeniu schorzeń serca, układu pokarmowego i oczu. Dzięki zawartości inhibiny, wykazuje działanie przeciwzapalne, przeciwwirusowe i antybakteryjne, co czyni go pomocnym przy wielu infekcjach. Kolejną wyróżniającą cechą jest wyjątkowo duża zawartość hormonu wzrostu, przez co powinien znaleźć się w diecie dzieci w okresie wzrostu. W stosunku do innych rodzajów miodu wyróżnia go wyjątkowo wysoka zawartosć łatwo przyswajalnych biopierwiastków. Jeśli ktoś stosuje wykonane domowym sposobem maseczki, to nie sposób zapomnieć o chociażby niewielkim dodatku miodu wrzosowego, co szybko odwdzięczy się zauważalnym efektem. MIÓD Z CYNAMONEM I WANILIĄ: Inspiracją, do połączenia miodu z cynamonem jak i wanilią byli dla nas sami klienci. Wielokrotnie zadawano nam pytanie, jaki rodzaj miodu polecamy do osłodzenia herbaty lub kawy. Podstawową własnością miodu jaką wykorzystujemy w celu dosładzania napojów, jest uniknięcie stosowania cukru białego. Stosując miód z cynamonem i wanilią, nie tylko że przestawiamy się na produkt zdrowy, to jeszcze podnosimy walory smakowe napojów o aromat wanilii jak i cynamonu. Produkt ten równie dobrze możemy stosować w konwencjonalny dla miodu sposób, jakim jest użycie do posmarowania pieczywa. Cynamon to nie tylko wyjątkowo aromatyczna przyprawa. Cynamon to również i zioło, które sprawdza się przy stanach przeziębienia jak też i problemach żołądkowych. Cynamon działa również odchudzająco, zatem powinien znajdować się często jako dodatek do potraw. Wanilia powszechnie stosowana jest do produkcjo wielu gatunków ciast, deserów jak też i napojów. Dodatek wanilii do miodu potęguje doznania smakowe, które niesie w sobie już sam miód. Zatem połączenie miodu, cynamonu oraz wanilii, nie tylko że tworzy zharmonizowany smakowo produkt, ale jeszcze pobudza nasze mysły. MIÓD Z IMBIREM: Imbir jest roślną, która po dodaniu już w niewielkiej ilości do potrzaw, znacząco podnosi ich walory smakowe. Jednakże powdem, dla którego należy go spożywać, są wyjątkowe własności pro zdrowotne. Imbir od dawna używany jest jako środek na przeziębienie i katar. Związki chemiczne imbiru podnoszą odporność organizmu na infekcje. Stosowany w przeziębieniach przyśpiesza powrót do zdrowia. Imbir posiada również właściwości rozgrzewające co przy przeziębieniu jest bardzo istotne, gdyż w ten sposób wspiera naturalne oczyszczanie organizmu poprzez wypocenie się. Podniesienie temperatury ciała przy przeziębieniu przyczynia się do eliminacji drobnoustrojów chorobotwórczych. Rozgrzewające własności imbiru stanowią kluczowe znaczenie w przypadku diet odchudzających. Użycie imbiru powoduje znaczące wydłużenie okresu uczucia sytości, przez co o wiele później sięgamy po kolejny posiłek. Podwyższenie temperatury w obrębie żołądka, przyśpiesza metabolizm, co z kolei przyczynia się do szybszego spalania tkanki tłuszczowej. Imbir doskonale sprawdza się w przypadku problemów z chorobą refluksową przełyku jak i wrzodów żoładka. Imbir ponadto działa przeciwbólowo, przez co można go z powodzeniem stosować w migrenowych bólach głowy oraz bólach menstruacyjnych. Coraz to więcej badań naukowych dowodzi o niszczącym działaniu imbiru na komórki nowotworowe. Miód z imbirem stanowi zatem kompozycję, która nie tylko że świetnie smakuje ale jest również bardzo zdrowa. Miodu z imbirem można używać do dosładzania napojów, jako dodatek do ciast, deserów oraz sosów lub w jak najbardziej klasycznej formie, jaką jest posmarowanie pieczywa. MIÓD CZEKOLADOWY: Jest to połączenie miodu z kakao. Produkt, ten swym wyglądem oraz smakiem przypomina bardzo znane na rynku produkty wykonane w oparciu o utwardzone oleje roślinne. Nasz produkt jest w pełni naturalny i nie zawiera chociażby najmniejszej domieszki tłuszczów roślinnych, które po procesie uwodornienia stają się wręcz szkodliwe - dla każdego a w szczególności dla najmłodszych. Nasz produkt dedykowany jest głównie dla dzieci. Ze względu na sporą grupę osób, uczulonych na wszelkiego rodzaju orzechy, w tym także laskowe, stworzyliśmy produkt, który nie wyklucza ich od spożywania jakże smacznego miodu czekoladowego. Połączenie obydwu cennych składników, tworzy produkt doskonale nadający się do urozmaicenia codziennej diety dziecka. Również dorosłe osoby, odnajdą w tym produkcie spelnienie sekretnych marzeń smakowych. Należy pamiętać, że regularne spożywanie miodu przez dzieci, wzmacnia organizm, podnosząc odporność na zachorowania, szybko regeneruje siły po dużym wysiłku fizycznym i umysłowym, zwiększa apetyt, reguluje trawienie, zapobiega zaparciom i wzdęciom. Już jedna łyżeczka miodu dziennie, stymuluje rozwój intelektualny dzieci. Poza klasycznym zastosowaniem do pieczywa, doskonale harmonizuje się z deserasmi oraz sprawdza jako znakomity dodatek do wyrobu ciast. Pozwól ponieść się własnej wyobraźni a z całą pewnością odnajdziesz ukryty w głębi duszy sposb. Smacznego! * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * Z I O Ł A - wyciągi ziołowe na miodzie- wyjątkowy dar natury Otaczający nas świat wypełniony jest niezliczonym bogatwem różnorodnych roślin. Wiele z nich stanowi dla człowieka cenne źródło pokarmu. Są też i takie, które ceninimy za o wiele więcej... Są to zioła, gdzie ich potężna moc, wielokrotnie odmienia jak i ratuje ludzkie życie. Potęgę ziół jako pierwsze dostrzegły zwierzęta, które intuicyjnie zjadając konkretne rośliny, wielokrotnie ratowały jak i przedłużały swoje zycie. Wyjątkowy owad jakim jest pszczoła, stanowi najmniejszego i jakże zdolnego zielarza na świecie. Zbierając esencję z wysublimowanych roślin, tworzą wyjątkowo mocny a zarazem naturalny antybiotyk zwany przez nas propolisem. Już od wieków człowiek wykorzystuje ziola w walce z dolegliwościami jak i wieloma chorobami. Nie sposób bez nich żyć. Pierwsze, powszechne uznanie dla zielarstwa ustanowione zostało przez zakon. Zaczęto zbierać dziko rosnące jak i specjalnie uprawiane zioła w celu spożądzenia mikstur, jak na tamte czasy zwanych lekami. Należy pamiętać, że niemal wszystkie zioła łączono wówczas z miodem. Miód zawiera mieszaninę enzymów, które w połączeniu ze ziołami, powodują wzmocnienie ich biotycznych własnosci. Ukryta w ziołach moc stanowi dla nas inspirację... PROPOLIS: Zaraz po miodzie, propolis jest najczęściej rozpoznawalnym produktem pszczelim. Stanowi on nie tylko powrót do niekonwencjonalnych metod leczenia, ale uznawany jest również przez medycynę jako produkt zawierający wiele wyjątkowo silnych biotycznie substancji. Jego własności doceniane są na całym świecie, gdyż potrafi nie tylko leczyć występujące już schorzenia, ale stosowany prewencyjnie im zapobiegać. Dla pszczół propolis jest substancją pozwalającą utrzymać sterylne warunki wewnątrz ula. Jako jedyne zwierzęta na świecie to właśnie poszczoły rozpoznaly jego niezwykle wlasności. Zbierają go z pączkow oraz młodych pędów roślin, który po zmieszaniu z wydzieliną gruczołów stanowi substancję do pokrycia wnętrza ula. Młode jak i nowo rozwijające się rośliny w środowisku naturalnym nieustannie narażone są na niszczące działanie bakterii, grzybów jak i roztoczy tak łatwo rozwijających się po porannej rosie jak też i po licznych opadach. Gdyby nie ta złożona, oleista substancja, pokrywająca ich delikatne powierzchnie, rośliny te nie miałyby najmniejszych szans na przetrwanie w tak trudnych warunkach. Propolis jest to jedna z najbardziej złożonych substancji występujących naturalnie na ziemi. Obecnie wykryto w nim już ponad 3000 różnego rodzaju składników. Ponad kilkadziesiąt własności farmakologicznych przypisuje się zaledwie jednej grupie substancji jakimi są flawonoidy. Propolis ma zdolność niszczenia bakterii, grzybów chorobotwórczych, wirusów i pierwotniaków. Hamuje on rozwój szczepów bakteryjnych odpornych na działanie antybiotyków. Szeroką gamę stanowią również związki likwidujące proces powstawania wolnych rodników, co ostatecznie oznacza że propolis jest substancją o działaniu przeciw nowotworowym. Regularne stosowanie propolisu w okresie jesienno-zimowym, powoduje podwyższenie samoobronności organizmu, zapobiegając zapadaniu na przeziębienia. Przyjmowany doustnie, dezynfekuje gardlo oraz stanowi doskonałe uzupełnienie w walce z paradontozą. Propolis zaleca się stosować 2 razy dziennie w ilości po 10 kropli na niewielką ilość wody, lub najlepiej na kostkę cukru, którą to należy możliwie jak najdłużej przetrzymać w ustach. Dłuższe przetrzymanie propolisu pozwala na wydłużony kontakt z dziąsłami (paradontoza), gardłem (górne drogi oddechowe) a dopiero żołądek (przewód pokarmowy.) Na podstawie licznych badań medycznych stwierdzono, że regularnie podawana mieszanka propolisu wraz z pierzgą pszczelą, stanowią naturalny produkt zapobiegający nawrotom chorobie potocznie zwanej jako wrzody żołądka. Stosowanie należy rozpocząć już w czasie trwania kuracji antybiotykowej. Roztwór pierzgi należy zawsze przygotować na kilka godzin przed spożyciem (dokładny opis przygotowania roztworu - patrz "PIERZGA PSZCZELA"), natomiast propolis dodajemy dopiero tuż przed wypiciem. Ciekawą formę przyjmowania propolisu z całą pewnością stanowi sporządzenie propolisowego likieru poprzez rozpuszczenie 50ml. 10% roztworu w 1/2 Litra wódki z dodatkiem 2 łyżek miodu. UWAGA! - Zdarzają się osoby, które wykazują uczulenie na niektóre produkty pszczele, szczególnie propolis. Należy o tym pamiętać wykorzystując tę metodę terapii. ZIELONY ORZECH WŁOSKI NA MIODZIE (EKSTRAKT): Zastosowanie surowców z orzecha włoskiego jest bardzo szerokie. Orzech włoski, jego liście oraz kora, są wszechstronnie wykorzystywane nie tylko w gospodarstwach domowych, ale również w ziołolecznictwie. W zielonych orzechach, jak i jego liściach (w zmiennych proporcjach) znajdują się takie związki jak garbniki galotaninowe, pochodna naftochinonu - junglon, flawonoidy, pochodne kwertycyny i kemferolu, fenylokwasy, olejki lotne, kerotenoidy, triterpeny, leukoantycyjany, witaminy C, B, P, K, E i sole mineralne. W orzechu znajdziemy ponadto wysoką zawartość węglowodanów, magnezu oraz cynku. Wyciągi zielonego orzecha włoskiego oraz jego liści, wykazują się silnymi właściwościami bakteriobójczymi, zwłaszcza wobec bakterii gronkowca, pałeczek duru brzusznego, pałeczki czerwonki bakteryjnej, paciorkowców oraz wielu innych opornych na działanie antybiotyków. Działają ściągająco na błony śluzowe, przeciwkrwotocznie, przeciwzapalnie oraz grzybobójczo. Poprawiają trawienie i przyswajanie pokarmów oraz wykazują się niezwykle szybkim działaniem przeciw biegunkom. Najczęściej wykorzystywanymi właściwościami są: odtruwające działanie organiżmu, ze szczególną zdolnością regeneracji wątroby oraz działanie przeciwpasożytnicze i to nie tylko na człowieka ale także i zwierząt domowych. Znajduje zatem zastosowanie w zwalczaniu robaczycy, zwłaszcza tak często występującej u dzieci. Zewnętrzne stosowanie ekstraktów pomocne jest w leczeniu egzemy, trądziku oraz liszajów. Leczniczo ekstrakt stosuje się przyjmując 3 razy dziennie po 30 - 40 kropli na ćwierć szklanki przegotowanej i ostudzonej wody. Ekstrakt można również stosować profilaktycznie jako środek przeciwdziałający wystąpieniu wielu powyżej wymienionych dolegliwości. Stosuje się wówczas minimalną dawkę 10 kropli raz dziennie na łyżkę stołową przegotowanej wody. Cenne właściwości liści jak i owoców wykorzystuje też przemysł kosmetyczny do produkcji kremów, balsamów i szamponów oraz naturalnych farb do włosów. BABKA LANCETOWATA WĄSKOLISTNA NA MIODZIE (EKSTRAKT): Babka lancetowata (Plantago lanceolata), jest to gatunek byliny należący do rodziny babkowatych. Występuje w stanie dzikim w niemal całej Europie, w Polsce pospolita. Jako aktywne składniki babki lancetowatej wymienić należy: Irydoid aukubina, śluzy, garbniki, pektyny, flawonoidy, sole mineralne, krzemionki, witamina C. Babka lancetowata stosowana jest głównie przeciwzapalnie i przeciwskurczowo, a ponadto wykazuje działanie przeciwbiegunkowe. Wyjątkowo pomocna w leczeniu zapalenia oskrzeli oraz zatok - rozrzedzanie śluzu. Wyciągi z babki mają również właściwości wykrztuśne i regenerujące nabłonek. Lekko rozkurczają mięśnie gładkie dróg oddechowych. Stosowane są przeciwko kaszlowi (także u palaczy), chrypce, w stanach zapalnych z utrudnionym odkrztuszaniem i zalegającą wydzieliną. O wyjątkowej siłe tej rośliny, świadczy intensywne zastosowanie w przemyśle farmaceutycznym. Wzmaga wydzielanie soków żołądkowych, a stosowana zewnętrznie, przyśpiesza gojenie się ran. Już uprzednio wymienione podstawowe składniki tej rośliny takie jak: flawonoidy, karotenoidy, a szczególnie irydoidy, są częścią systemu obronnego roślin, czyli chronią je przed negatywnymi wpływami otoczenia, chorobami oraz szkodnikami. Okazuje się, że zwierzęta oraz ludzie spożywając te rośliny, przejmują od nich ten układ odpornościowy. Jako wyjątkowe, a występujące w stosunkowo niewielkiej grupie roślin na świecie są właśnie irydoidy. To właśnie one w szczególności podnoszą odporność organizmów na inwazję wirusów. Irydoidy jako nieliczne substancje, wykazują niezmienną moc terapeutyczną pomimo poddawania rośliny procesom obróbki, w celu uzyskania produktu spożywczego. Irydoidy - stosowane są w maściach przeciwbólowych, przeciwzapalnych i przeciwreumatycznych. Leczniczo ekstrakt stosuje się przyjmując 3 razy dziennie po 30 - 40 kropli na ćwierć szklanki przegotowanej i ostudzonej wody. Ekstrakt można również stosować profilaktycznie jako środek wzmacniający odporność organizmu w szczególności na wirusy. Stosuje się wówczas minimalną dawkę 10 kropli dwa razy dziennie na łyżkę stołową przegotowanej wody. Szczególnie zaleca się przyjmowanie w okresie od jesieni do wiosny. LARENDOGRA - WODA KRÓLOWEJ WĘGIERSKIEJ: Stworzenie larendogry przypisuje się królowej Elżbiecie, córce Władysława Łokietka, żonie Karola Roberta, króla węgierskiego. Tradycja utrzymuje, że głównie dzięki cudownym właściwościom wyciągu, królowej udało się 59 lat spędzić na tronie Węgier i mimo sędziwego wieku zachowywać zdrowie i urodę. Kronikarze zaświadczają, że wyglądała o 20-30 lat młodziej niż miała w rzeczywistości. Ciekawostką może być fakt, że spirytus potrzebny do sporządzania Larendogry sprowadzała aż z Konstantynopola, gdzie jego produkcja stała na bardzo wysokim poziomie. Przez kilkaset lat larendogrze przypisywano cudowne właściwości odmładzające i odświeżające cerę. Rozcieńczoną w wodzie stosowano ją leczniczo wewnętrznie, oraz zewnętrznie w charakterze odświeżacza cery oraz perfum. Zewnętrznie stosuje się ją jako toniku do twarzy po uprzednim rozcieńczeniu w równych proporcjach z przegotowaną i ostudzoną wodą (zmętnienie jest zjawiskiem naturalnym). Tonik ten działa wygładzająco na skórę a stosowany w przypadku osób ze skórą dotkniętą problemem trądziku, przyspiesza gojenie, stopniowo eleminując dolegliwość i przywracając jej naturalną promienność. Własność ta ściśle wynika z zawartych w rozmarynie lekarskim licznych pigmentów flawonoidowych, gdzie jeden z nich diosmin, posiada właściwości zmniejszające przepuszczalność oraz łamliwość włoskowatych naczyń krwionośnych. Stosowana wewnętrznie ze względu na swoiste własności surowców użytych do jej produkci, jest ona cudownym środkiem odżywczym szczególnie dla serca, mózgu oraz układu nerwowego. Poprzez zwiększenie przepływu krwi do głowy, pobudza mózg oraz podnosi koncentrację. Jest również doskonała w leczeniu nerwowości, napięcia nerwowego, wyczerpania, letargii, depresji, oraz problemów ze spaniem. Jest również korzystna dla ludzi starszych. Larendogrę zaleca się stosować w dwóch dawkach dziennie po 15-20 kropli na ćwierć szklanki przegotowaniej i ostuszonej wody. Uwaga: Preparat nie powinien być stosowany wewnętrznie przez kobiety w okresie ciąży, gdyż jako środek stymulujący wypływ krwi menstruacyjnej, może powodować poronienia. NAGIETEK LEKARSKI NA MIODZIE (EKSTRAKT): Nagietek lekarski (Calendula officinalis) – zaliczany jest do gatunku rośliny jednorocznej, należącej do rodziny astrowatych. W wielu krajach świata, w tym również w Polsce stanowi roślinę uprawną. Najczęściej spotykamy go w ogrodach jako roślinę ozdobną. Ze względu na swe niezwykłe i wyjątkowo wszechstronne własności, jest jedną z najważniejszych roślin leczniczych, stosowanych już od czasów dawnej medycyny hinduskiej, arabskiej i greckiej. Zawarty w nim bogaty i zróżnicowany skład substancji czynnych, sprawia że należy do grupy najważniejszych ziół leczniczych świata. Z punktu widzenia substancji czynnych, znajdujących się w kwiatach nagietka, na szczególne wyrożnienie zasługują saponiny triterpenowe, alkohole triterpenowe i ich estry (sterole i kerotenoidy), flawonoidy, kumaryny, olejek eteryczny, związki śluzowe, kwasy organiczne, poliacetyleny, polisacharydy, witamina C, sole mineralne oraz gorycze i żywice. Wyciągi z nagietka stosowane są zewnętrznie jak i wewnętrznie. Zewnętrznie używany jest przy różnego rodzaju uszkodzeniach skóry, takich jak kontuzje, rany, wrzody, stłuczenia i obtarcia naskórka, a także w owrzodzeniach żylakowych, zapaleniu skóry, żylakach odbytu, oparzeniach, ranach pooperacyjnych, odmrożeniach, wysypkach skórnych i innych. Wewnętrznie nagietek stosowany jest w nieżycie żołądka i jelit, a zwłaszcza w przewlekłym i opornym na inne leki wrzodzie żołądka i dwunastnicy oraz we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego. Również w stanach zapalnych dróg żółciowych spowodowanych infekcją, w niedomodze wątroby i upośledzeniu jej czynności po przebytym wirusowym zapaleniu lub uszkodzeniu przez trujące związki (np. toksyny grzybów) Pomocniczo jak i w skojarzeniu z innymi lekami, nagietek lekarski podaje się w nieoperacyjnych postaciach raka żołądka, stanach przednowotworowych w przewodzie pokarmowym (np. długo utrzymującym się zapaleniu błon śluzowych, owrzodzeniu z krwawieniami, braku poprawy po innych lekach) itp. Na szczególne wyróżnienie zasługuje wyjątkowa własność nagietka, dająca dobre wyniki w zaburzeniach miesiączkowania połączonych z bólem, ogólnym osłabieniem, zawrotami głowy, a także w dolegliwościach okresu przekwitania (klimakterium). Badania naukowe upoważniają, by zalecać nagietek, w połączeniu z innymi ziołami, do stosowania w ogólnym ubytku sił i odporności na zakażenia bakteryjne i wirusowe oraz przewlekłych i nie poddających się innym lekom dolegliwościach różnych narządów wewnętrznych, w tym także serca. Leczniczo ekstrakt stosuje się przyjmując 3 - 4 razy dziennie po 30 - 40 kropli na ćwierć szklanki przegotowanej i ostudzonej wody. Ekstrakt można również stosować profilaktycznie, redukując dawkę do wartości 15 - 20 kropli przyjmowanych 2 razy dziennie. DZIURAWIEC ZWYCZAJNY NA MIODZIE (EKSTRAKT:) Dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum) – gatunek rośliny należącej do rodziny dziurawcowatych. Pomimo kluczowego słowa, użytego przy jego nazwie, jako zwyczajny, z całym powodzeniem zasługuje na miano rośliny wyjątkowo niezwykłej. Występuje naturalnie w Europie, zachodniej Azji oraz północnej Afryce. Z czsem zawleczony został i na inne kontynenty. Należy do grupy najbardziej znanych i szeroko stosowanych roślin leczniczych świata. Surowcem dziurawca jest ziele i świeże kwiaty. Na liściach dziurawca występują drobne punkciki o wyglądzie dziurek – to zbiorniczki lotnych olejków, które dają tej roślinie lecznicze właściwości oraz piękny zapach. Od owych właśnie „dziurek” dziurawiec zawdzięcza swoją nazwę. Surowiec dziurawca (ziele i świeże kwiaty) zawiera: flawonoidy (hiperozyd i rutynę), hiperycynę, olejki lotne, garbniki i związki żywicowe. Dziurawiec najczęściej jest stosowany w schorzeniach wątroby, w stanach skurczowych układu trawienia, stanach zapalnych dróg żółciowych i kamicy żółciowej. Zalecany szeroko w schorzeniach przewodu pokarmowego: złe trawienie, nieżyt żołądka i jelit. Używany zewnętrznie przyspiesza gojenie ran. Posiada szczególnie mocne właściwości uspokajające oraz rozkurczające, ściągające i moczopędne. To właśnie dzięki zawartej w sobie hiperycynie, wykazuje właściwości pobudzania odnowy tkanki nerwowej. Idealnie zatem sprawdza się w zwalczaniu stanów wyczerpania nerwowego, depresji i bezsenności oraz w sytuacjach przemęczenia. Polecany także kobietom w dolegliwościach zespołu napięcia przedmiesiączkowego, w bólach menstruacyjnych oraz menopauzie. Stwierdzono, że w przypadku leczenia stanów depresyjnych, wykazuje ona skuteczność porównywalną z innymi klasycznymi lekami (np imipraminą). Jednakże należy podkreślić, że jako jedyny środek przeciwdepresyjny pochodzenia roślinnego a nie syntetycznego, nie wykazuje niszczących dla organizmu skutków ubocznych. Mechanizm przeciwdepresyjnego działania hiperycyny jest znany i polega on na blokowaniu produkcji monoaminooksydazy - enzymu odpowiedzialnego miedzy innymi za rozkład jednego z neurotransmiterów - serotoniny, której to niedobory są jedną z poznanych do tej pory przyczyn powstawania depresji. Po podaniu hiperycyny dochodzi do wzrostu stężenia tej substancji w przestrzeniach międzysynaptycznych i w mniejszym bądź większym stopniu poprawy samopoczucia pacjenta. UWAGA! - Przyjmowanie hiperycyny w połączeniu z ekspozycją na promieniowanie słoneczne, prowadzi do szybkiego powstawania na skórze poparzeń słonecznych. Dlatego osoby stosujące preparaty, które zawierają hiperycynę lub wyciągi z dziurawca, powinny unikać wystawiania sie na promienie słoneczne. Jednakże należy zauważyć, że najczęściej występujące stany depresyjne mają miejsce w okresie zimowym, kiedy ekspozycja słoneczna praktycznie nie istnieje (wyjątek solarium). Wykazano również, że przyjmowanie hiperycyny prowadzi do przyspieszenia metabolizmu innych leków, w tym doustnych preparatów antykoncepcyjnych, co może obniżyć ich skuteczność. Leczniczo ekstrakt stosuje się przyjmując 3 - 4 razy dziennie po 30 - 40 kropli na ćwierć szklanki przegotowanej i ostudzonej wody. Ekstrakt można również stosować profilaktycznie, redukując dawkę do wartości 15 - 20 kropli przyjmowanych 2 razy dziennie. CZOSNEK NIEDŹWIEDZI NA MIODZIE (EKSTRAKT): Czosnek niedźwiedzi (Allium ursinum L.) – gatunek rośliny z podrodziny czosnkowych. Bylina wyrastająca do 40 cm wysokości, wytwarzająca pod ziemią podłużną cebulę. Posiada odziomkowe, jajowato-lancetowate liście, dochodzące do 28 cm długości. Czosnek niedźwiedzi rośnie dziko w całej Europie, w Azji Mniejszej i na Kaukazie. Czosnek niedźwiedzi, zarówno liście jak i cebula, zawiera olejek eteryczny, w którym znajduje się glikozyd siarczkowy zwany alliiną. Związek ten pod wpływem enzymu allinazy, przechodzi w allicynę, wykazującą zapobiegające działanie przeciw nowotworom złośliwym. Następną grupę stanowią siarczki i wielosiarczki allinowe o silnym działaniu bakteriobójczym. Oprócz związków siarki, występują jeszcze flawonoidy, saponiny, enzymy, sole mineralne i witaminy. Czosnek niedźwiedzi ma podobne własności lecznicze co czosnek pospolity, z tą jednak różnicą, że nie powoduje efektu obciążenia żołądka, co ma miejsce w przypadku czosnku pospolitego. Najczęściej stosowany jest przy wysokim ciśnieniu i w stwardnieniu tętnic. Jego silne działanie bakteriobójcze szczególnie przydatne jest przy leczeniu chorób górnych dróg oddechowych. Korzystnie działa na serce. Wykazuje mocne działanie przeciwreumatyczne jak i przeciwgrzybiczne. Leczniczo przyjmuje się po 20 kropli ekstraktu w 3 - 4 dawkach dziennie, na ćwierć szklanki przegotowanej i ostudzonej wody. Profilaktycznie zaleca się stosowanie ekstraktu, redukując dawkę do połowy wartości. POKRZYWA ZWYCZAJNA NA MIODZIE (EKSTRAKT:) Pokrzywa zwyczajna(Urtica dioica L.) – gatunek rośliny z rodziny pokrzywowatych. Występuje w stanie dzikim w Europie, Azji, Afryce Północnej oraz Ameryce Północnej. Jest rośliną wieloletnią o silnych podziemnych rozłogach i rozgałęzionym korzeniu. Surowcem zielarskim jest zarówno liść pokrzywy jak i jej korzeń. Jest jedną z najpopularniejszych roślin leczniczych a jej lecznicze działanie jest wielostronne. Liście pokrzywy zawierają barwniki roślinne, witaminy A, E, K, C, B2 oraz B6, także garbniki, aminy, kwasy organiczne, flawonoidy, karotenoidy. Ponadto pokrzywa zawiera duże ilości mikroelementów, m. in. wapnia, magnezu, żelaza, potasu, krzemu, fosforu, jodu, siarki i sodu. Pokrzywa poprawia ogólną przemianę materii, pobudza wytwarzanie enzymów trzustkowychi wpływa korzystnie na produkcję czerwonych krwinek i hemoglobiny. Pokrzywę zaleca się stosować w stanach zapalnych dróg moczowych, a także w kamicy moczowej. Zalecana jest osobom cierpiącym na cukrzycę, gdyż przyczynia się do obniżania poziomu cukru we krwi. Ponadto pokrzywa ma działanie moczopędne, ściągające, rozkurczające, przeciwbiegunkowe, przeciwkrwotocznie, przeciwgośćcowe, wzmacniające, przeciwzapalne, tonizujące oraz przeciwanemiczne. Leczniczo przyjmuje się 3 - 4 razy dziennie 30 - 40 kropli ekstraktu na ćwierć sklanki przegotowanej i ostudzonej wody. NAWŁOĆ POSPOLITA NA MIODZIE (EKSTRAKT:) Nawłoć pospolita (Solidago virgaurea L.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny astrowatych. Występuje w Europie i Azji. Bardzo pospolita w całej Polsce. Można ją spotkać na słonecznych łąkach, polanach jak i w zaroślach. Kwitnie od lipca do września. Nawłoć pospolita, znana również pod nazwą mimoza, zaliczana jest do grona cennych roślin leczniczych. Surowcem zielarskim jest ziele nawłoci - ulistnione pędy wraz z kwiatami. Zawiera garbniki, kwasy organiczne, saponiny, śluzy, żywice, olejki eteryczne oraz flawonoidy, rutynę i kwercetynę. Należy do grupy roślin o najsilniejszych właściwościach diuretycznych, czyli ze wskazaniem na układ moczowy. Nawłoć jest wykorzystywana przede wszystkim przy infekcjach dróg moczowych oraz jako środek moczopędny – zwiększający wydzielanie moczu. Działa przeciwzapalnie jak i przeciwgrzybiczno, przez co doskonale nadaje się do stosowania dla kobiet cierpiących na częste nawroty tych dolegliwości. Nawłoć unieczynnia toksyny, powstające podczas przemiany materii, a że równocześnie zwiększa ilość wydzielanego moczu (nawet o kilkaset procent) zostają one błyskawicznie wydalone poza organizm. Jej odtruwające własności przeciw jadowi żmiji wykorzystywali już indianie. Wysoka zawartość antyoksydantów (wyższa od zielonej herbaty), czyni z niej roślinę wykazującą działanie przeciw nowotworowe. To silnie moczopędne działanie powoduje, że nawłocią leczy się prawie wszystkie choroby układu moczowego: zapalenie kłębków i miedniczek nerkowych, moczowodów, zatrzymanie moczu, a w mieszankach – kamicę nerkową. Ziele nawłoci wchodzi w skład takich leków ziołowych jak: urogran i fitolizyna. STOSOWANIE: 3 - 4 x dziennie po 30 - 40 kropli na ćwierć szklanki przegotowanej i ostudzonej wody. ŻYWORÓDKA PIERZASTA NA MIODZIE (EKSTRAKT:) Żyworódka pierzasta (Kalanchoe pinnata L. - gatunek rośliny z rodziny gruboszowatych. Pochodząc z Madagaskaru, rozprzestrzeniła się w Azji, Australii jak i Ameryce Środkowej. W Polsce stanowi roślinę doniczkową. Żyworódka pierzasta jest rośliną o szerokim zastosowaniu leczniczym tak wewnętrznym jak i zewnętrznym. Stanowi bogate żródło witaminy C, mikro i makro elementów: manganu, miedzi, selenu, glinu, krzemu, potasu, wapnia i żelaza. Wśród szerokiego spektrum działania, na szczególna uwagę zasługują własności wirusobójcze, grzybobójcze jak i bakteriobójcze. Ponadto działa regenerująco oraz przeciwzapalne. Poza tym wspiera pracę układu odpornościowego. Stanowi ona doskonały preparat zastępczy dla wszystkich, którzy ze względu na uczulenie, nie mogą używać kitu pszczelego potocznie zwanego propolisem. Stosowana równocześnie z propolisem, wzmacnia swe własności lecznicze jak i własności pochodzące od propolisu. Szczególnie zalecana jest przy anginie, katarze, kurzajkach, stłuczeniach, swędzeniu skóry po ukąszeniu owadów, grzybicy stóp, nawracającej zgadze, bólach głowy, paradontozie, oparzeniach, egzemach, obrzękach, wrzodach, odleżynach. STOSOWANIE: 3 - 4 x dziennie po 30 - 40 kropli na ćwierć szklanki przegotowanej i ostudzonej wody. UWAGA! Nie stosować wewnętrznie, gdy poziom potasu we krwi znajduje się w górnej granicy normy lub ją przekracza. SZCZEĆ POSPOLITA NA MIODZIE (EKSTRAKT) Surowcem leczniczym tej rośliny są jej korzenie jak też i liście. Do najważniejszych a jednocześnie biotycznie czynnych substancji wchodzących w skład szczeci jest kwas chlorogenowy, chinowy i kawowy, ponadto irydoidy (cefelarozyd, dipsakotyna i dipsakan), trójterpeny (kwas ursolowy), saponiny i alkaloidy. Preparaty ze szczeci działają bakteriobójczo oraz przeciwzapalnie. Antybiotyczne działanie rośliny wykorzystywane jest w leczeniu reumatyzmu, choroby wrzodowej żołądka jak i odpornej na syntetyczne antybiotyki boreliozie. W tradycyjnej walce z boreliozą kuracje antybiotykowe trwają po kilka miesięcy przyczyniając się do upośledzenia odporności immunologicznej organizmu. Zazwyczaj pierwszym skutkiem tak długotrwałej kuracji syntetycznymi antybiotykami jast zapadnięcie na kolejną poważną dolegliwość jaką jest grzybica. W przeciwieństwie do syntetycznych antybiotyków, stosowanych w walce z boreliozą w bardzo długim czasie, preparaty ze szczeci nie osłabiają organizmu czyniąc go podatnym na szereg innych chorób. Szczeć likwidując krętki borelii, wzmacnia układ odpornościowy organizmu, pomagając w usuwaniu źródła choroby. STOSOWANIE: Pierwszy tydzień stosujemy 3 x dziennie po 5 koli na ćwierć szklanki przegotowanej i ostudzonej wody. Co tydzień kolejno zwiększamy dawkę o 5 kropli aż do wartości 30 kropli jednorazowo. Po tym okresie jeszcze przez rok raz w miesiącu przez 3 dni stosujemy dawkę 3 x dziennie po 30 kropli. KONICZYNA CZERWONA NA MIODZIE (EKSTRAKT) Menopauza zamiennie nazywana jako klimakterium czy przekwitanie, jest naturalną konsekwencją wynikającą z zaprzestania pracy jajników produkujących estrogeny. Zachodzące w organiżmie zmiany powodują zachwianie dotychczasowej gospodarki hormonalnej kobiety. Bardzo często są one przyczyną różnych zaburzeń prawidlowego działania całego organizmu powodując poważne fizyczne jak i psychiczne problemy wielu kobiet. Najczęściej stosowaną terapią w okresie przekwitania jest HTZ(hormonalna terapia zastępcza), której zadaniem jest zmniejszenie objawów menopauzy jak i ryzyka schorzeń układu sercowo-naczyniowego oraz osteoporozy. HTZ niesie jednak ze sobą poważne działania niepożądane jak niedokrwienie serca, udar mózgu, zakrzepica żył głębokich, zwiększenie ryzyka raka piersi jak i endometrium. Spośród wszystkich znanych roślin, koniczyna czerwona zawiera największe ilości fitoestrogenów nie wywołując niepożądanych skutków ubocznych jak ma to miejsce w terapii HTZ, oraz preparatach sojowych wywołujących szerokie reakcje alergenne. Produktóqw sojowych nie mogą stosować także osoby cierpiące na problemy z tarczycą. Wskazania: Znajdujące się w koniczynie czerwonej składniki łagodzą charakterystyczne dla menopauzy objawy takie jak: uderzenia gorąca, nadmierna potliwość, zaburzenia snu, suchość pochwy, ból przy odbywaniu stosunku płciowego, bóle oraz zawroty głowy, nastrój depresyjny, zaburzenia rytmu serca, problemy z koncentracją, bóle stawów, spadek libido. Stosowanie: 3 – 4 x dziennie po 30 – 40 kropli na ćwierć szklanki przegotowanej i ostudzonej wody. KWIAT TARNINY NA MIODZIE (EKSTRAKT) Kwiaty tarniny od dawna stanowią surowiec zielarski, gdyż zawierają cenne składniki, które korzystnie wpływają na ogólne funkcjonowanie organizmu człowieka. Kwiat tarniny jako podstawowe składniki zawiera: flawonoidy (kemferol, afzelina /afzelin/, kwercetyna, awikularyna), nitrylozydy (prunazyna, amigdalina), antocyjany, kumaryny, fitosterole, triterpeny i kwasy fenolowe (kwas kawowy), olejek eteryczny. Wyciąg z kwiatu tarniny stosowany jest głównie w chorobach dróg moczowych: - kamica moczowa - stany zapalne nerek - zapalenie pęcherza moczowego -zapalenie cewki moczowej - skąpomocz Dzięki zawartości flawonoidów, kwiaty tarniny przyspieszają usuwanie zbędnych produktów przemiany materii wraz z moczem, dlatego polecane są do różnego rodzaju diet oczyszczających. Roślina ta ponadto wykazuje łagodne działanie przeczyszczające. Związki zawarte w kwiatach tarniny spełniają rolę przeciwutleniaczy, chroniąc nas przed powstawaniem wolnych rodników będących przyczyną chorób nowotworowych. Ponadto zapobiegają tworzeniu się miażdżycy jak i zakrzepów naczyń krwionośnych, przyczyniając się do ich uszczelniania. Stosowanie: 3 – 4 x dziennie po 30 – 40 kropli na ćwierć szklanki przegotowanej i ostudzonej wody. CZYSTEK NA MIODZIE (EKSTRAKT) Dzięki wyjątkowo bogatej zawartości aktywnych składników z grupy polifenoli, czystek uznawany jest za jedną z najsilniej działających roślin wzmacniających układ odpornościowy człowieka. Zalecany w walce z drobnoustrojami wywołanymi przez wirusy. Szczególne zastosowanie znajduje w przypadku wyjątkowo opornej na leki boreliozie. Systematycznie stosowanie czystka w okresie wiosenno-letnim, który w wyniku przedostania się do potu człowieka, skutecznie odstrasza kleszcze będące nosicielami groźnych bakterii. Zioło nie tylko chroni przed zakażeniem boreliozą, ale także hamuje jej rozwój. Substancje zawarte w czystku unieruchamiają i unieszkodliwiają krętki boreliozy. W walce z boreliozą czystek harmonizuje się ze szczecią pospolitą, z którą tworzy synergiczny układ, wzmacniając swoje działanie. Co więcej, czystek działa w ten sposób nie tylko na ludzi, ale też i na zwierzęta, dodatkowo chroniąc je przed pchłami. Wykazuje silne działanie przeciwzapalne oraz zapobiega chorobom układu krwionośnego. Ponadto działa niszcząco wobec bakterii Helicobacter, wywołującej chorobę wrzodową żołądka, zwiększającą prawdopodobieństwo wystąpienia nowotworu tego narządu. Stosowanie: 3 – 4 x dziennie po 30 – 40 kropli na ćwierć szklanki przegotowanej i ostudzonej wody. MIODUNKA- PŁUCNIK NA MIODZIE (EKSTRAKT) Dawniej miodunka była nazywana płucnikiem lekarskim, zgodnie z nazwą łacińską Pulmonaria (pulmones – płuca). Jak sama nazwa wskazuje preparaty uzyskane z miodunki były stosowane w leczeniu chorób układu oddechowego. Do głównych składników czynnych miodunki należą przede wszystkim związki krzemu (łatwo przyswajalna krzemionka), allantoina, saponiny, śluzy, garbniki, flawonoidy (kwercetyna), alkaloidy pirolizydynowe, kwas chlorogenowy, kwas elagowy, kwas rozmarynowy i antocyjany. Miodunka przede wszystkim stosowana jest w nieżytach oraz zakażeniach górnych dróg oddechowych. Szczególnie skuteczna w stanach chronicznego zapalenia oskrzeli. Wykazuje synergizm, czyli wzmocnienie swoich własności w połączeniu z babką lancetowatą. Wyciągi z ziela miodunki działają: - wykrztuśnie - osłaniająco - przeciwwysiękowo - ściągająco - moczopędnie - przeciwkrwotocznie - wzmacniająco - przeciwkamicznie Zalecana w przypadkach gruźlicy, gdzie korzystnie wpływa na gojenie jej ognisk jak też astmie, rozedmie płuc oraz kokluszu. Stosowanie: 3 – 4 x dziennie po 30 – 40 kropli na ćwierć szklanki przegotowanej i ostudzonej wody. KORZEŃ MNISZKA NA MIODZIE (EKSTRAKT) W medycynie ludowej z kwiatów mniszka robi się syrop, wiedząc że zawiera wiele substancji terapeutycznych. Ale mniej wiemy o korzeniu mniszka, który pomaga chorym na raka. Mniszek lekarski w zielarstwie to nie tylko kwiaty oraz liście, ale również i jego korzenie. Korzeń mniszka znajduje zastosowanie w walce z nowotworami. Wykazuje selektywne działanie niszcząc komórki nowotworowe nie uszkadzając komórek zdrowych. Zalecany również w przypadku białaczki. Jego działanie poparte zostało wynikiem badań naukowców z Wydziału Biochemii Uniwersytetu Windsor w Kanadzie. Dzięki zawartości witamin C i B, magnezu, potasu i wielu innych składników, w tym inuliny i seskwiterpenów, korzeń mniszka charakteryzuje się wyjątkowymi własnościami wyróżniającymi go spośród wielu innych roślin. Ponadto korzeń mniszka lekarskiegio: - polepsza pracę wątroby - zwiększa wydzielanie żółci i soku żołądkowego - regeneruje nerki i działa moczopędnie - działa detoksykująco, czyli wspomaga usuwanie z organizmu zalegających toksyn. - obniża cholesterol - obniża poziom cukru - działa przeciwzapalnie - podnosi ogólną odporność organizmu Stosowanie: 3 – 4 x dziennie po 30 – 40 kropli na ćwierć szklanki przegotowanej i ostudzonej wody. MAŚĆ PROPOLISOWA: Propolis jest biotycznie najsilniej działającą substancją znaną dotychczas człowiekowi. Ma zdolność niszczenia bakterii, grzybów chorobotwórczych, wirusów i pierwotniaków. Hamuje on rozwój szczepów bakteryjnych odpornych na działanie antybiotyków. Szeroką gamę stanowią również związki likwidujące proces powstawania wolnych rodników, co ostatecznie oznacza że propolis jest substancją o działaniu przeciw nowotworowym. ZASTOSOWANIE: Maść propolisowa głównie polecana jest na spierzchnięte usta, zniszczone dłonie, wysuszone stopy, pękające pięty, skaleczenia, trudno gojące się rany, oparzenia, zapalenia skóry, odmrożenia, grzybicę, ukąszenia jak i odciski. Doskonale nadaje się do stosowania dla osób cierpiących na łuszczycę, przynosząc wyraźnie odczuwalną ulgę w chorobie. Wysoce skuteczna w przypadku atopowego zapalenia skóry. Należy stosować w okresie nasilenia objawów. po czym do czasu ponownego uderzenia przechodzimy na podtrzymanie stosując maść nagietkową. Produkt w pełni naturalny! Nie zawiera wazeliny ani lanoliny. Wykonany w oparciu o wosk pszczeli i oliwę z oliwek. MAŚĆ NAGIETKOWA: Nagietek lekarski to jedno z najpopularniejszych ziół stosowanych przy chorobach i stanach zapalnych skóry. ZASTOSOWANIE: Maść nagietkowa polecana jest do pielęgnacji skóry. Szczególnie: suchej, podrażnionej, odwodnionej i mało elastycznej. Przynosi natychmiastową ulgę, łagodzi świąd oraz likwiduje zaczerwienienia. Doskonała w odparzeniach u małych dzieci. Nagietek szczególnie polecany jest do stosowania dla osób cierpiących na żylaki. W przypadku atopowego zapalenia skóry, polecana w okresie złagodzenia objawów. Jest produktem nie wywołującym efektu uczulenia - nie zawiera żadnych dodatków mogących wywoływać takie zjawisko. Produkt w pełni naturalny! Nie zawiera wazeliny ani lanoliny. Wykonany w oparciu o wosk pszczeli i oliwę z oliwek. OLIWKA Z KWIATU DZIURAWCA NA WOSKU PSZCZELIM: Dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum) – jest rośliną wpisującą się na pierwsze strony katalogu najważniejszych ziół świata. Jego niezwykłe właściwości stanowią podstawę do produkcji preparatów leczniczych o zastosowaniu zarówno wewnętrznym jak i zewnętrznym. Jest ziołem wykazującym wyjątkowo szeroku zakres oddziaływania na organizm człowieka. OLIWKA z kwiatu dziurawca znajduje zastosowanie jako substancja o działaniu przeciwzapalnym jak i przeciwbólowym. Grupa związków chemicznych zawartych w tej roślinie, nadaje jej cechy, predyspozycjonujące ją do Stosowana przy mięśniobólach lędźwiowych, bólach pleców, rwie kulszowej, owrzodzeniach żylakowych, reumatyzmie jak i odbudowie tarczy dysku. Ponadto działa ukrwiająco oraz rozluźniająco. Już po kilku minutach wcierania, zaczyna działać rozgrzewająco. STOSOWANIE: Kilkakrotnie w ciągu dnia wcierać w bolące miejsce. UWAGA! Nie wolno się opalać po zastosowaniu, może wywoływać plamy. W połączeniu z ekspozycją na promieniowanie słoneczne, prowadzi do szybkiego powstawania na skórze poparzeń słonecznych. Dlatego osoby stosujące preparaty, które zawierają wyciągi z dziurawca, powinny unikać wystawiania sie na promienie słoneczne. ŻYWOKOST LEKARSKI NA WOSKU PSZCZELIM: Żywokost lekarski jest rośliną wieloletnią, należącą do rodziny ogórecznikowatych. Szeroko występuje w Europie a w Polsce zaliczany jest do roślin pospolitych. Jako surowiec zielarski wykorzystuje się korzeń żywokostu. Jest surowcem wyjątkowo bogatym w alantoinę oraz substancje śluzowe. Ponadto zawiera znaczące terapeutycznie ilości takich związków jak: polisacharydy, garbniki, skrobia, fruktany, asparagina, β–sitosterol, aminokwasy, ślady olejku eterycznego i sole mineralne z dużą ilością krzemu. Zawiera ponadto alkaloidy pirolizydynowe. ZASTOSOWANIE: Żywokost stosowany jest do odbudowy skóry oraz kości. Użyty zewnętrznie bardzo szybko wchłania się przez skórę właściwą, przez co przyśpiesza odbudowę zniszczonych komórek. Wyjątkowo wysoka zawartość allantoiny powoduje szybkie zrastanie się kości uszkodzonych w wyniku urazów. Niezastąpiony w skręceniach, zwichnięciach i stłuczeniach. Ponadto działa znieczulająco oraz ściągająco przez co skutecznie zwalcza opuchliznę. Stosowany uzupełniająco (naprzemiennie) w terapii oliwą z kwiatu dziurawca, podnosi skuteczność w walce z reumatoidalnymi bólami stawów. STOSOWANIE: Kilkakrotnie w ciągu dnia wcierać w objęte urazem miejsce. UWAGA: Produkt przeznaczony wyłącznie do użytku zewnętrznego. Nie spożywać! WYCIĄG CHRZANU Z PROPOLISEM: Chrzan pospolity a onkretnie korzeń tej rośliny, to nie tylko przyprawa kojarząca się z Wielkanocą, lecz przede wszystkim żródło wielu cennych substancji. Zdecydowane uznanie znajduje w zwalczaniu kataru, chorych zatokach, dolegliwościach trawiennych, bólach głowy jak i kręgosłupa. Chrzan zawiera także składniki, które klasyfikują go do grupy roślin wykazujących działanie antynowotworowe. Skład: Głównym składnikiem chrzanu są izotiocyjan fenetylu i allilu, odpowiadające za zdrowotne właściwości rośliny. Chrzan zawiera bogatą mieszankę witamin oraz znaczące wartości pierwiastków takich jak wapń, żelazo, magnez, fosfor, potas, sód i cynk. WSKAZANIA: Najcenniejszą własnością chrzanu jest działanie przeciwzapalne w szczególności w stanach reumatoidalnego zapalenia stawów. Zmniejsza obrzęki a eliminując przykurcze mięśni usuwa dolegliwości bólowe. Dodatek propolisu w mieszaninie z chrzanem, znacząco wzmacnia działanie przeciwzaoalne. Wyciąg chrzanu z propolisem działa rozgrzewająco, przez co może być stsowany w wielu dolegliwościach wymagających rozgrzania bolących miejsc. Równie dobrze sprawdza się w stanach zapalnych wynikłych z przewiania. STOSOWANIE: Kilkakrotnie w ciągu dnia wcierać w bolące miejsce. KORZEŃ ŻYWOKOSTU NA OKŁADY: Żywokost lekarski jest rośliną wieloletnią, należącą do rodziny ogórecznikowatych. Szeroko występuje w Europie a w Polsce zaliczany jest do roślin pospolitych. Jako surowiec zielarski wykorzystuje się korzeń żywokostu. Jest surowcem wyjątkowo bogatym w alantoinę oraz substancje śluzowe. Ponadto zawiera znaczące terapeutycznie ilości takich związków jak: polisacharydy, garbniki, skrobia, fruktany, asparagina, β–sitosterol, aminokwasy, ślady olejku eterycznego i sole mineralne z dużą ilością krzemu. Zawiera ponadto alkaloidy pirolizydynowe. ZASTOSOWANIE: Użyty zewnętrznie bardzo szybko wchłania się przez skórę właściwą, przez co przyśpiesza odbudowę zniszczonych komórek. Wyjątkowo wysoka zawartość allantoiny powoduje szybkie zrastanie się kości uszkodzonych w wyniku urazów. W postaci masy korzenia szczególnie polecany w świeżych skręceniach, zwichnięciach i stłuczeniach. Ponadto działa znieczulająco oraz ściągająco przez co skutecznie zwalcza opuchliznę. STOSOWANIE: Najlepiej wieczorem nałożyć na 2 - 3 godziny, po czym zmyć. Do wykonania okładu nie stosować folii jak też i innych nieprzepuszczalnych podłoży. UWAGA: Produkt przeznaczony wyłącznie do użytku zewnętrznego. Nie spożywać! OCET JABŁKOWY NA MIODZIE: Jest to produkt powstały w wyniku dwuetapowej fermentacji tlenowej. Najpierw procesowi fermentacji poddawana jest baza jabłkowa, do której w końcowym etapie dodaje się miodu. Cały proces produkcyjny przebiega w zupełnie naturalnych warunkach, beż użycia dodatkowych substancji wspomagających fermentację. Nie dodajemy również środków powodujących zabicie bakterii fermentacyjnych, co na szeroką skalę ma miejsce w zakładach produkcyjnych, celem skrócenia czasu oczekiwania na produkt końcowy. Nasz produkt zawiera tylko i wyłącznie naturalne skladniki. Można by stwierdzić że sama produkcja octu nie jest żadnym odkryciem, ale tu właśnie dopiero zaczyna się cała tajemnica w jego działaniu i to ściśle zależnie od jego pochodzenia! Wiele osób używa octu w dużych ilościach w potrawach i przetworach. Ocet winny lub biały destyloweany (spirytusowy), zawierają składnik nisszczący nasz organizm. Jest nim kwas octowy, który zabija czerwone krwinki, powodując anemię, zakłócając procesy trawienne i zaburzając proces prawidłowego przyswajania pokarmu. Spożywany częsciej powoduje marskość wątroby oraz wrzodowe zapalenie jelita grubego. Zupełnie inne wartości posiada ocet uzyskany z fermentacji jabłek, zawierający w swoim składzie kwas jabłkowy. Kwas zawarty w occie jabłkowym łącząc się z zasadami i substancjami mineralnymi tworzy glikogen . Glikogen pozwala uregulowac cykl menstruacyjny , polepsza stan naczyń krwionośnych oraz sprzyja tworzeniu się czerwonuych krwinek. Zawarta w occie jabłkowym witamina E, stanowi jeden z najsilniejszych przeciwutleniaczy, neutralizujących szkodliwe działania wolnych rodników, będących przyczyną przedwczesnego starzenia się, chorób onkologicznych, zaburzeń systemu immunologicznego oraz chorób sercowo-naczyniowych i zaćmy. W wielu potrawach ocet jabłkowy używany jest jako dodatek do sałatek i dań mięsnych. Przyśpiesza trawienie, pobudza wydzielanie soków żołądkowych i syntezę enzymów trawiennych, usuwa złogi i pomaga rozszczepiać tłuszcze, a w rezultacie przyczynia się do obniżenie wagi. Przywraca on także właściwą równowagę zasadowo-kwasową organizmu. Wbrew pozorom służy odkwaszaniu organizmu. Ocet jabłkowy pomaga spalić tłuszcz i oczyścić organizm z toksyn. Zawarta w nim pektyna znakomicie obniża poziom cholesterolu we krwi zapobiegając miażdżycy i nadciśnieniu. Jest doskonałym środkiem dietetycznym, gdyż jako prawie bezkaloryczna przyprawa, stanowi idealny dodatek do sałatek wyśmienicie zastępując majonez czy śmietanę. Jego kwaśny odczyn znacznie przyśpiesza procesy trawienia. W ten sposób organizm jest w stanie spalić więcej kalorii, skutecznie pozbywając się nagromadzonych zapasów tłuszczów. Jedną z najcenniejszych wartości octu jabłkowego jest wyjątkowo wysoka zawartość potasu koniecznego do utworzenia w organiźmie określonego zapasu energetycznego oraz wyciszenia układu nerwowego i uregulowania pracy hormonów. Sprzyja również zatrzymanu w organiźnie wapnia, żelaza, magnezu, chloru i krzemu. Osoby z nadwagą jak i pragnące dokonać kuracji oczyszczającej organizm, powinny go pić małymi łykami trzy razy dziennie (po dwie łyżki octu na pół szklanki przegotowanej wody): na czczo, przed obiadem i przed snem. Decydującym czynnikiem przy podjęciu proponowanej kuracji jest fakt, że nie wywołuje ona ubocznych skutków na nasz organizm, ale przyczynia się do wielostronnej jego poprawy. Antyseptyczne działanie octu jabłkowego może służyć do płukania jamy ustnej w stanach zapalnych jak i pleśniawkach. Stosowany zewnętrznie przyczynia się do zwalczania reakcji alergicznych, a w przypadku oparzeń zapobiega powstawaniu blizn jednocześnie uśmierzając ból. SYROP KWIATU BZU CZARNEGO: Bez czarny, zwany również bzem pospolitym lub lekarskim, w naszym kraju jest szeroko rozpowszechnionym krzewem o wysokości do 10 metrów. Ze względu na swoje własności, w wielu krajach stanowi roślinę uprawną. Cenną wartość dla człowieka stanowią jego białe drobne promieniste kwiaty, zebrane w duże i płaskie baldachogrona. Kwitnie od maja do czerwca. Kwiaty zawierają olejki eteryczne, flawonoidy (kwercetyna, rutyna, kemferol), kwasy organiczne, garbniki, sole mineralne, natomiast owoce zawierają antocyjany, 20% cukrów, 3,5% pektyn, kwasy organiczne, witaminy, karotenoidy, garbniki i sole mineralne. Jego kwiaty stanowią surowieć zielarski, gdyż działają moczopędnie, napotnie, przeciwgorączkowo, wykrztuśnie, a także przeciwzapalnie. Owoce mają własności przeczyszczające, działają napotnie, moczopędnie, przeciwgorączkowo, przeciwbólowo i odtruwająco. Produkty z jego kwiatów są używane przy przeziębieniach, do leczenia różnego rodzaju nieżytów i stanów zapalnych dróg oddechowych i chorób reumatycznych. Doskonale sprawdza się przy leczeniu zatok, działa uszczelniająco na ściany naczyń włosowatych. Wspomaga usuwanie szkodliwych produktów przemiany materii. Syrop z kwiatu bzu czarnego, ze względu na swój niepowtarzalny smak, stanowi jeden z najbardziej lubianych syropów na świecie. W niewielkiej ilości dodany do wody, jest wyśmienitym napojem na każdą porę roku. Wchodzi w skład wielu najpopularniejszych koktaili gastronomicznych. Wytwarzany w naszym gospodarstwie syrop z kwiatu czarnego bzu, z dodatkiem miodu lipowego, jako produkt zupęłnie naturalny, bez dodatków środków konserwujących, barwników, antyosydantów i antyoksydantów, stanowi doskonałe żródło w leczeniu wielu dolegliwości jak i wyśmienity dodatek do napojów. SYROP MALINOWY: Malina należy do gatunku rośliny wieloletniej z rodziny różowatych. Jest pospolita na całym obszarze Polski, stanowiąc roślinę uprawną w wielu regionach świata. U różnych odmian uprawnych owoce mogą być koloru od czarnego i purpurowego, przez czerwony, żółty, do białawego. Zaliczana jest do najstarszych roślin zbieranych przez człowieka. Roślina stanowi surowiec zielarski, nie tylko jej owoc ale także i liście. Owoc maliny bogaty jest w cukry (sacharoza, fruktoza, glukoza), olejek eteryczny, pektyny, pochodne cyjanidyny oraz szereg witamin. Liście maliny zawierają wyjątkowo dużą ilość witaminy C, garbniki, kwasy organiczne, śluzy, żywice. Owoce mają działanie napotne i ogólnie wzmacniające ze względu na zawartość witamin. Podobne działanie, lecz jeszcze silniejsze mają liście, które ponadto działają moczopędnie, żółciopędnie, przeciwzapalnie, przeciwbakteryjnie, ściągająco, oraz poprawiają przemianę materii. Produkty z owocu maliny jak i jej liści stosuje się w stanach gorączkowych. Owoce maliny zawierają dużo błonnika, który wyjątkowo skutecznie stymuluje pracę jelit. 100g owoców maliny zawiera 33kcal, 1,3g białka, 0,3g tłuszczu i ok. 12g węglowodanów z czego błonnik stanowi aż 6,7g. Maliny stanowią bogate źródło witaminy C (około 31mg), witaminy B3, kwasu foliowego, potasu oraz cynku i manganu. Witamina C oraz kwas foliowy są niezbędnymi dla organizmu przeciwutleniaczami zapobiegającymi powstawaniu komórek nowotworowych. W wielu krajach kwas foliowy stanowi niezbędny dodatek diety kobiet planujących potomstwo jak i w początkowym okresie ciąży (zapobieganie rozszczepom). Maliny ponadto działają rozkurczająco oraz łagodzą bóle menstruacyjne. Duża zawartość błonnika zapobiega nowotworom jelita grubego, prostaty i trzustki. Ze względu na wysoką koncentrację pochodnej kwasu salicylowego (naturalna postać aspiryny), malina oraz powstałe z niej produkty wykazują działanie przeciwzapalne oraz przeciwbólowe, skutecznie obniżając gorączkę. Syrop malinowy od wieków podawany jest osobom z objawami przeziębienia jak też i stanowi idealny dodatek do rozgrzewających napojów zimową porą. Wytwarzany w naszym gospodarstwie syrop z owocu maliny, z dodatkiem miodu lipowego, jako produkt zupęłnie naturalny, bez dodatków środków konserwujących, barwników, antyosydantów i antyoksydantów, stanowi doskonałe uzupełnienie w zapobieganiu jak i leczeniu przeziębienia. Syrop malinowy jest najłatwiej rozpoznawalnym a zarazem najbardziej lubianym składnikiem napojów niezależnie od pory dnia jak i roku. SYROP Z OWOCU ARONII: Aronia podobnie jak jabłoń czy grusza należy do rodziny różowatych (Rosaceae) i podrodziny jabłkowe (Pomoidae). Najbliżej spokrewniona jest jednak z jarzębiną (Sorbus). Uprawiany jest jednakże tylko jeden jej gatunek - aronia czarnoowocowa (Aronia melanocarpa), inaczej zwana czarną lub ciemnoowocową. Aronia doskonale nadaje się do uprawy ekologicznej, czyli bez użycia chemii, gdyż jej krzewy w przeciwieństwie do innych członków rodziny różowatych - wyjątkowo odporne są na wszelkie szkodniki i choroby. W owocach aronii występują zarówno antyoksydanty, garbniki, witaminy C, B2, B6, E, PP, P, jak i składniki mineralne takie jak: miedź, kobalt, bor, lit, mangan, molibden będące dla człowieka pierwiastkami śladowymi. Również na uwagę zasługuje fakt, że owoce nie kumulują pierwiastków ciężkich. Jagody aronii zawierają najwięcej silnie antyoksydacyjnych polifenoli (nawet 4 razy więcej niż czarna porzeczka), a to właśnie one decydują o jej szczególnych właściwościach antyoksydacyjnych czyli mocno przeciwnowotworowych. W owocach aronii najwięcej jest procyjanidów - decydujących jednakże o cierpkim smaku owoców. Mają silne działanie ściągające, dlatego mogą być stosowane przeciw obrzękom oraz krwawieniu w przypadku drobnych skaleczeń. Skuteczne są również w leczeniu biegunki, zatruć pokarmowych oraz choroby wrzodowej żołądka, gdyż wzmacniają ściany naczyń krwionośnych przez co przeciwdziałają krwawieniu. Należy jednak pamiętać, że w dużych ilościach drażnią przewód pokarmowy, a ich metabolizm jest toksyczny dla wątroby. Antocyjany uwalniają tlenek azotu rozszerzający naczynia krwionośne, hamują także zlepianie się płytek krwi, czyli tworzenie blaszek miażdżycowych. Ponadto obniżają poziom złego cholesterolu i trójglicerydów oraz wpływają na obniżenie ciśnienia krwi poprzez regulację poziomu hormonu angiotensyny. Są więc szczególnie polecane osobom z chorobą wieńcową, miażdżycą czy nadciśnieniem. Korzystnie działają również na poziom glukozy i insuliny. Udowodniona jest również skuteczność aronii w profilaktyce raka jelita grubego, a być może również raka piersi. Owoce zmniejszają także skutki uboczne terapii przeciwnowotworowych. Obecność litu działa uspokajająco i antydepresyjnie. SYROP SOSNOWY NA MIODZIE WIELOKWIATOWYM: Syrop sosnowy jest jednym z najstarszych preparatów stosowanych na łagodzenie jak i zwalczanie uporczywych objawów przeziębienia, infekcji dróg oddechowych, anginiy, grypy oraz kaszlu. Zawarte w młodych pędach sosny olejki eteryczne, udrażniają nos wspomagając oddychanie. Witamina C, węglowodany oraz sole mineralne, wspomagają układ odpornościowy całego organizmu. Syrop sosnowy wykazuje własności antybakteryjne oraz wykrztuśne. Szczególnie dobrze sprawdza się przy suchym i uporczywym kaszlu. STOSOWANIE: 3 – 4 razy dziennie wypijać łyżeczkę syropu. Równie dobrze można rozpuszczać go w letniej herbacie lub wodzie, co szczególnie zalecane jest przy podawaniu go dzieciom. Produkt czysto naturalny. Nie zawiera żadnych konserwantów, barwników jak i substancji aromatyzujących. Syrop wyprodukowano z dodatkiem miodu wielokwiatowego. Zawarte w miodzie enzymy, stanowią swoistego rodzaju naturalny katalizator, wspomagający przysfajanie cennych składników. Syrop sosnowy najczęściej utożsamiany jest z preparatem, który stosujemy w przypadku wystąpienia dolegliwości chorobowych. Rzadko kiedy zdajemy sobie sprawę z faktu, że równie dobrze można go stosować kiedy jesteśmy zupełnie zdrowi. Dodany do ciepłej herbaty, wyjątkowo skutecznie dodaje jej wyjątkowego charakteru, równocześnie wzmacniając właściwości obronne organizmu. SYROP MNISZKOWY NA MIODZIE WIELOKWIATOWYM: Mniszek lekarski, jest rośliną - zielem o szerokim spektrum działania. Dlatego też sporządza się z niego syropy, które potrafią w sobie zatrzymać biotycznie aktywne składniki. Mniszek lekarski stosowany jest głównie w schorzeniach jamy ustnej oraz bólu gardła. Wysoka zawartość interferonów, przyśpiesza naturalny mechanizm powrotu organizmu do zdrowia. Interferony to grupa białek wytwarzanych oraz uwalnianych przez komórki ciała w celu zwalczania patogenów poprzez uruchomienie mechanizmów samoobronnych systemu immunologicznego. Syrop mniszkowy doskonale wspomaga układ oddechowy podczas infekcji takich jak kaszel, chrypka, stany zapalne jamy ustnej i gardła oraz wszelkie infekcje dróg oddechowych. Należy pamiętać, iż syrop mniszkowy ma własności oczyszczające organizm ze złogów i toksyn, przez co przyczynia się do regeneracji wątroby. Jego stosowanie zalecane jest podczas chorób wątroby i woreczka żółciowego. Wykazuje własności moczopędne oraz łagodzące dolegliwości związane ze schorzeniami dróg moczowych. STOSOWANIE: 3 – 4 razy dziennie wypijać łyżeczkę syropu. Równie dobrze można rozpuszczać go najpierw w letniej herbacie lub wodzie, co szczególnie zalecane jest przy podawaniu go dzieciom. Produkt czysto naturalny. Nie zawiera żadnych konserwantów, barwników jak i substancji aromatyzujących. Syrop wyprodukowano z dodatkiem miodu wielokwiatowego. Zawarte w miodzie enzymy, stanowią swoistego rodzaju naturalny katalizator, wspomagający przyswajanie cennych składników. Syrop mniszkowy może być podawany także w okresie, kiedy jesteśmy zupełnie zdrowi. Stosowany w okresie jesienno-zimowym, podnosi odporność organizmu na infekcje chorobotwórcze. MIÓD PITNY - TRÓJNIAK : Miód pitny jest to trunek powstały w wyniku beztlenowej fermentacji brzeczki miodu pszczelego. Pod pojęciem brzeczki miodowej kryje się roztwór miodu w ściśle określonej ilości wody. Najczęściej spotykany miód pitny trójniak, powstaje z jednej objętości miodu i dwóch objętości wody. Miód pitny znany był na terenach polskich jeszcze na długo przed wprowadzeniem chrześcijaństwa. Wraz z rozpoznaniem przez człowieka miodu jako pierwszego środka słodzącego, jednocześnie zaczęto go używać do wyrobu napojów, tak miodów pitnych jak i piwa miodowego. Jako że zbyt srogie warunki klimatyczne naszego kraju nie pozwalały na rozpowszechnioną na południu jak i zachodzie Europy uprawę winorośli, to właśnie olbrzymie bory jak i puszcze występujące tak obficie w naszym kraju, stanowiły doskonałą bazę pożytkową dla pszczół. Na przestrzeni wieków powstawały pierwsze miodosytnie, prowadzone przez specjalizujących się w tej dziedzinie zakonników. Do dziś najznakomitsze trunki miodowe wyrabia się właśnie w oparciu o ich recepturę. Tradycyjny podział miodów pitnych wyróżnia półtoraki, dwójniaki, trójniaki i czwórniaki. Różne bukiety smakowe miodów uzyskuje się przez dodanie do brzeczki przypraw takich jak: imbir, cynamon, kardamon, skórka z pomarańczy, goździki czy inne w zależności od uznania. MIÓD PITNY - ARONIAK Miód pitny aroniak jest to trunek powstały w wyniku beztlenowej fermentacji brzeczki miodu pszczelego. Pod pojęciem brzeczki miodowej kryje się roztwór miodu w ściśle określonej ilości wody i soku aroniowego. Najczęściej spotykany miód pitny trójniak - aroniak, powstaje z jednej objętości miodu i dwóch objętości wody i soku aroniowego. MIÓD PITNY - MALINIAK Miód pitny maliniak jest to trunek powstały w wyniku beztlenowej fermentacji brzeczki miodu pszczelego. Pod pojęciem brzeczki miodowej kryje się roztwór miodu w ściśle określonej ilości wody i soku aroniowego. Najczęściej spotykany miód pitny trójniak - aroniak, powstaje z jednej objętości miodu i dwóch objętości wody i soku malinowego. Miod pitny prosto od pszczelarza Po wieloletnich zabiegach zainteresowanych stron, nareszcie polskie przepisy zostają dopasowane do unijnych. Polscy rolnicy będą mogli wytwarzać 100 hektolitrów trunku (10 tys. litrów) i sprzedawać własne wina owocowe, gronowe i miody pitne bez konieczności rejestracji działalności gospodarczej. Ustawa o wyrobie i rozlewie win jest korzystna dla producentów tego trunku, przyczyni się do rozwoju winiarstwa w naszym kraju. Nowe przepisy pozwolą na sprzedaż wina własnej produkcji, np. w gospodarstwach agroturystycznych, co da dodatkowy dochód rolnikom. Ale też domowe wino będzie można kupować bezpośrednio u producenta – prosto z beczki. Możliwe będzie także jego butelkowanie i sprzedaż w lokalnych sklepach czy restauracjach. Pragniemy podzielić się z Państwem informacją, że w dniu miała u nas miejsce kontrola Głównego Inspektoratu Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych. W ramach kontroli pobrano próbki naszych produktów, a ich wyniki przedstawiamy Państwu poniżej do wglądu.